W wieku 101 lat odszedł gen. Zbigniew Ścibor-Rylski „Motyl”

Polski lotnik, oficer Armii Krajowej, generał brygady Wojska Polskiego. Współzałożyciel i prezes Związku Powstańców Warszawskich.
W latach 2004–2014 Sekretarz Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Zbigniew Ścibor-Rylski należał do grupy inicjatywnej utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, a później wchodził w skład Rady Honorowej Budowy Muzeum.

Udział w konspiracji 1939-1944:

Od stycznia 1944 r. walczył w składzie 27. Wołyńskiej Dywizji Armii Krajowej, w ramach operacji „Burza” przechodząc jej cały szlak bojowy jako dowódca 2. kompanii I batalionu „Sokół” 50. pułku piechoty AK. Po przejściu dywizji przez Bug i dotarciu na Lubelszczyznę, w drugiej połowie lipca został wysłany z Lublina do Warszawy w celu uzgodnienia zrzutów broni dla oddziałów 27. WDP. Tymczasem w stolicy trwały już przygotowania do powstania. Porucznik „Motyl” ze swoimi ludźmi został podporządkowany Komendzie Głównej AK i miał na kwaterze oczekiwać dalszych rozkazów. Późnym wieczorem 31 lipca, łączniczka przyniosła mu rozkaz wyznaczający godzinę „W” i miejsce koncentracji.

Oddział:
Armia Krajowa – zgrupowanie „Radosław” – batalion „Czata 49” – kompania „Motyla” – dowódca

Szlak bojowy:
Wola – Stare Miasto – kanały – Śródmieście – Górny Czerniaków – kanały – Mokotów – kanały – Śródmieście. Jako jeden z nielicznych przeszedł cały szlak bojowy batalionu „Czata 49”. W sierpniu 1944 r. walczył o zdobycie Monopolu Tytoniowego na ul. Dzielnej, uczestniczył w obronie wolskich cmentarzy wyznaniowych, następnie brał udział w walkach na Stawkach, Muranowie i w próbie zdobycia Dworca Gdańskiego. W nocy 30/31.08.1944 r. uczestniczył w desancie kanałowym
na pl. Bankowy. Na Górnym Czerniakowie, po śmierci por. Kononkowa, objął dowodzenie jego
I batalionu 9. pułku piechoty – był jedynym oficerem AK dowodzącym podczas Powstania Warszawskiego oddziałami armii gen. Berlinga. Przed kapitulacją, na ostatniej odprawie z płk. „Radosławem” (Jan Mazurkiewicz) został wyznaczony do wyjścia z ludnością cywilną i powrotu
do działalności konspiracyjnej.

Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (dwukrotnie, wniosek z 17.08.1944), Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych (dwukrotnie, wniosek dowódcy batalionu z 12.08.1944), Krzyż Partyzancki, Warszawski Krzyż Powstańczy.